Socjalizm, komunizm, anarchizm - Zbigniew Krasnowski

rok wydania 2021 (pierwsze wydanie ukazało się w roku 1936)
format A5 
str. 260
Wydawca: Dom Wydawniczy ''Ostoja''
ISBN 978-83-65102-24-9 

 

Zbigniew Krasnowski to pseudonim Tadeusza Gluzińskiego - narodowca, głównego teoretyka ONR ABC.

 

Tadeusz Gluziński 1888-1940

Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy politycznych okresu międzywojennego. Urodził się w 1888 r. w patriotycznej rodzinie inteligenckiej. Po I wojnie światowej wstąpił do Związku Ludowo–Narodowego. Na początku lat dwudziestych opublikował w „Gazecie Warszawskiej” cykl artykułów pod wspólnym tytułem „Zmierzch liberalizmu”, w których atakował parlamentarne metody działania ZL–N. W latach dwudziestych napisał prace opublikowane pod pseudonimem Henryk Rolicki — Drogi i cele propagandy wywrotowej oraz Zmierzch Izraela. W końcu 1933 roku należał już do kierownictwa tajnej organizacji wewnątrz Stronnictwa Narodowego — Straży. Po nieudanej próbie zreformowania i zradykalizowania SN wystąpił wraz z szeregiem młodych rewolucyjnie nastawionych działaczy 14 kwietnia 1934 r., podpisując deklarację Obozu Narodowo–Radykalnego. Włączył się wówczas do pracy w zespole redakcyjnym „Sztafety” — głównego organu ONR. W tym okresie powstało jedno z podstawowych dzieł polskiej myśli narodowo–radykalnej, a także największa praca Gluzińskiego — Odrodzenie idealizmu politycznego. Kiedy w czerwcu 1934 r. rząd sanacyjny zakazał wydawania „Sztafety”, próbował interweniować w tej sprawie u Ministra Spraw Wewnętrznych, Pierackiego. Bezpodstawnie oskarżony o współudział w zabójstwie Pierackiego został na kilka tygodni aresztowany. Po rozłamie wewnątrz ONR został jednym z głównych ideologów grupy ABC. Swoje artykuły publikował w pismach „Nowy Ład” i „ABC”. Od października 1937 r. bezskutecznie apelował o utworzenie Konfederacji Polskiej — organizacji jednoczącej narodowych radykałów z ONR Falanga, ONR ABC i Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. W 1939 r., po wybuchu wojny, próbował dostać się do Francji jako przedstawiciel ONR. Udało mu się przedostać na Węgry, gdzie zmarł w 1940 r.

 

Do Czytelnika

Książka niniejsza jest dalszym ciągiem, uzupełnieniem i wzbogaceniem, szeregiem nowych oświetleń i dokumentów — „Światowej polityki żydowskiej”, ogłoszonej w r. 1934. Stanowiąc sama przez się całość odrębną — w ramach zakreślonych swoim tytułem — jest równocześnie jak gdyby drugim tomem, na nowych i bogatszych jeszcze materiałach opartym, wymienionej publikacji.

Autor — podobnie jak w poprzednim dziele — oparł się tu wyłącznie na informacjach żydowskich, wyciągach z pism, odczytów, przemówień, artykułów dziennikarskich najwybitniejszych przedstawicieli żydostwa światowego, zawsze z najdokładniejszym wskazaniem źródła, skąd wzięte są poszczególne cytaty. Nadaje to pracy niniejszej — tak cenny i pożądany w tym wypadku — charakter naukowej, po prostu, ścisłości i obiektywizmu.

Życzliwość, z jaką „Światowa polityka żydowska” spotkała się pośród licznych rzesz czytelniczych, pozwala nam żywić nadzieję, że i ta następna książka Z. Krasnowskiego spełni swoje zadanie, informując i oświecając opinię polską w tych tak doniosłych dla narodu naszego sprawach.

Wydawca (1936 r.)

 

Spis treści

Od wydawcy

Do Czytelnika

I. WYTWARZANIE WARUNKÓW UŁATWIAJĄCYCH ŻYDOSTWU AKCJĘ WYWROTOWĄ WŚRÓD NARODÓW RDZENNYCH

A. NARUSZENIE PRAW GOSPODARZA
Przyrodzone prawo gospodarza kraju. — Naruszenie prawa gospodarza. — Opinia Br. Hubermana. — Opinia W. Żabotyńskiego. — L. Montefiore. — Wnioski.

B. WYWARZANIE TARĆ I NIEPOROZUMIEŃ
Krytyka oparta na złej woli. — Hasła ułatwiające krytykę: 1. „Wolność”. — 2. „Wspólnota”.

II. TEORIA „WALKI KLAS” I JEJ PRZEŁOMOWE ZNACZENIE DLA AKCJI WYWROTOWEJ ŻYDOSTWA 

A. ISTOTA TEORII „WALKI KLAS” I JEJ ROZKŁADOWY CHARAKTER
Świadectwo S. Hirschhorna. — A. Steinman.

B. TEORIA „WALKI KLAS” — WYRAZEM NARODOWEJ POLITYKI ŻYDOWSKIEJ
Świadectwa żydów: N. Szwalbe, A. Hartglas, J. Izbicki, Dr J. Gotlib, prof. J. Hirsch, dr J. Gotlib, dr Ch. Żytłowski.

III. PODWÓJNA MIARA ŻYDÓW WZGLĘDEM „WALKI KLAS” W DIASPORZE I W EREC ISRAEL

A. STOSUNEK DO WALKI KLAS W EREC ISRAEL
Opinia Grinbauma. — W. Żabotyński. — Opinia przywódcy robotników Ben Guriona. — Stosunek do strajków w Erec Israel. — Uchwała „Asifath hanawharim”. — Dr L. Frenkel. — I. Wohlman. — W. Żabotyński. — P. Rutenberg. — Stosunek żydów do dyktatury proletariatu w Erec Israel. — Stanowisko „Asifath hanawharim”. — Stanowisko przywódców robotniczych: Świadectwo I. Grinbauma. — Stosunek do święta robotniczego w dniu 1 maja. — I. Wohlman. — S. Pietruszka. — Podział ról: żywioł twórczy dla Erec Israel, a niszczycielski — dla diaspory. — I. Grinbaum. — S. Pietruszka. — Wyrzucanie komunistów z „Asifath hanawharim”. — Wnioski. — Unikanie przez żydów zamętu w Erec Israel.

B. STOSUNEK ŻYDÓW DO WALKI KLAS W DIASPORZE
Polska. A Hartglas — jego groźby. — Kierowanie sił niszczących do diaspory. — We Francji. — W Anglii. — Świadectwo H. Samuela. — B. Baron — jego stosunek do organizacji robotniczych. — Dr Herc — rabin naczelny — jego świadectwo. — H. Złatopolski — jego groźby. — W Stanach Zjednoczonych. — W Niemczech. H. Swet — jego świadectwo. — G. Bernhard. — Wniosek.

IV. STRAJK GÓRNIKÓW W ANGLII W 1926 r. 

A. POTRZEBA WYWOŁANIA ZAMĘTU W ANGLII
Znaczenie tego strajku dla żydostwa światowego. — L. Lipski — jego świadectwo.

B. AKCJA STRAJKOWA
A. Hartglas — jego świadectwo. — Warunki, które ułatwiły wywołanie strajku. — Depesza przywódcy Bundu. — Poparcie strajku przez kapitał. — Poparcie strajku przez robotników w Erec Israel. — Przygotowania do nowego strajku. — Rewizja w „Arkos” w Londynie. — Wnioski.

C. KORZYŚCI DLA ŻYDOSTWA ZE STRAJKU W ANGLII
1. Korzyści gospodarcze: Zniesienie ceł i ułatwienia dla przemysłu w Erec Israel. — 2. Korzyści polityczne: Upadek konserwatystów. — Rządy w rękach judofila. — Roza Rosenberg — sekretarką R. MacDonalda. — Żyd Laski intelektualnym kierownikiem rządzącego stronnictwa. — Końcowa uwaga.

V. ISTOTA NIEPODLEGłOŚCI NARODOWEJ

Istota tego pojęcia. — Trzy dziedziny życia narodowego

A. ZWIERZCHNICTWO NARODOWE W DZIEDZINIE GOSPODARCZEJ
Jego treść. — Pięć czynności dziedziny gospodarczej

B. ZWIERZCHNICTWO NARODOWE W DZIEDZINIE KULTURALNEJ
Jego treść. — Pięć czynności dziedziny kulturalnej.

C. ZWIERZCHNICTWO NARODOWE W DZIEDZINIE POLITYCZNEJ
Jego treść. — Trzy składniki dziedziny politycznej. — Swoja władza.

VI. ISTOTA DYKTATURY PROLETARIATU

Władza żydostwa. Jej treść. — Rosja, jako przykład dyktatury proletariatu.

A. ŻYDOWSKI ZESPÓŁ OSOBOWY
Wpływ żydów na rządy w okresie Kiereńskiego. — Prof. B. Bruckus: Komisarze żydowscy. — Urzędy dla żydów stoją otworem. Świadectwa żydów: dr Paul Natan, dr A. Singalewski, M. Turkow. — Przykłady: 1. Komisariat spraw skarbowych i Sowbank. — 2. Komisariat spraw handlu zagranicznego. — 3. Handlowe placówki zagraniczne: — Londyn. — Paryż. — Warszawa. — Berlin. — Rzym. — 4. Komisariat spraw rolnictwa. — Po likwidacji komisariatu aprowizacji. — 5. Przemysł. — Plan gospodarczy I-go pięciolecia. — Plan gospodarczy II-go pięciolecia. — 6. Komisariat spraw kultury. — 7. Komisariat spraw wewnętrznych. — 8. Komisariat spraw wojskowych. — 9. Komisariat spraw zagranicznych. — Placówki dyplomatyczne. — Londyn. — Paryż. — Rzym. — Berlin. — Sztokholm. — Oslo. — Ankara. — Berno. — Praga Czeska. — Bukareszt. — Gdańsk. — Tokio. — Waszyngton. — Paradoksy w nominacji żydów na stanowiska kierownicze.

B. ŻYDOWSKA TREŚĆ DZIAŁALNOŚCI WŁADZY
1. Dziedzina polityczna: a. Swoja ziemia. — b. Swoja ludność. — 2. Dziedzina kulturalna: a) Rodzina: — Przepisy ślubne. — Przykłady z życia rodzinnego. — Z. Wendraf — jego świadectwo o obyczajności. — Talmud, jako źródło ślubnego i rozwodowego prawodawstwa. — Przykłady z życia dzieci. — Z. Wendraf — jego świadectwo. — H. D. Nomberg — jego świadectwo. — Wpływ literatury na dzieci. J. Klinow — jego świadectwo. — „Dni wychodne”. — M. Suric — jego świadectwo. — Istotny cel „pięciodniówki”. — b) Szkolnictwo: — M. Suric — jego świadectwo.

WNIOSKI
Proletariat, jako narzędzie żydostwa. — Robotnicy o swojej władzy. — M. Turkow.

VII. CZYNNIKI POMOCNICZE

A. ORGANIZOWANIE CZYNNIKÓW POMOCNICZYCH
1. Wpływ przez kulturę żydowską: Dr J. Gotlib. — 2. Wytwarzanie organizacji pomocniczych: Główniejsze cechy organizacji dla gojów. — Organizacyjne nadbudówki żydowskie. — Nazwy nadbudówek. — Cechy międzynarodowości i uniwersalizmu. — Łatwość dla żydostwa tworzenia organizacji dla gojów. — 3. Opinia publiczna: W. Żabotyński. — A. Hartglas. — 4. Wpływ za pośrednictwem kobiet; małżeństwa mieszane: Tow. Stalin. — Tow. Rykow. — Pożyteczność małżeństw mieszanych na dalszą przyszłość. — Przykład ze stosunków w Niemczech. — Opinia Bismarcka. — 5. Zjednywanie pomocników przez zyski materialne.

B. PODSTAWOWE CECHY POMOCNIKÓW ŻYDOWSKICH

C. KORZYŚCI DLA ŻYDOSTWA Z CZYNNIKÓW POMOCNICZYCH
Świadectwa żydów: Dr Paul Natan. — H. D. Nomberg. — W. Żabotyński. — Dr J. Thon — jego świadectwo. — Kabała o „zapachu” żydostwa. — Alfred Mond.

VIII. WSPÓLNOTA, JAKO HASŁO UMOŻLIWIAJACE ŻYDOSTWU OPANOWANIE DÓBR MATERIALNYCH NARODÓW RDZENNYCH

Zwalczanie światopoglądu indywidualistycznego. — Treść teorii wspólnoty.

A. REALIZACJA HASŁA WSPÓLNOTY W ROSJI SOWIECKIEJ
1. Charakterystyczne polemiki. Rosyjski „październik” i w przyszłości „światowy październik”, a nie Palestyna. — I Zjazd „Gezerd” w 1926 r. — Opinia Mereżina. — Opinia i żądania. Welnstein. — Depesza J. Bekera do „Joint”. — Rokowania z „Agrojointem”. — Hasło — do „Kraju żydowskiego”.

2. Kolonizacja rolna w ZSSR: I-szy autonomiczny okręg żydowski na Ukrainie. — Sprawozdanie Komzetu z prac przeprowadzonych do XI 1928 r. — Współdziałanie „Ikor” w Ameryce. — Nowe tereny na Krymie. — Opieka nad kolonistami w Chersońszczyznie. — Autonomiczny okręg żydowski na Krymie. — Umowa kolonizacyjna z towarzystwem amerykańsko-żydowskim. — Nowe tereny na Krymie (w okolicy Kercza i inne). — Plan „Komzetu” na 1929–1934 r. — Na północy Krymu jeszcze 15 sowietów żydowskich. — Osuszenie okręgu „Siwasz” na Krymie (200 tys. ha). — II-gi okręg autonomiczny żydowski na Ukrainie. — III-ci autonomiczny okręg żydowski na Ukrainie: pow. krzyworoski. — I-szy autonomiczny okręć żydowski na Krymie. — II-gi autonomiczny okręg żydowski na Krymie. — Autonomiczny okręg żydowski w Birobidżanie. — Tow. Smidowicz — jego świadectwo. — Zwalnianie terenów pod kolonizację żydowską. — Bela Kuhn. — Odbieranie ziemi chłopom. Świadectwo Ben Cion Kaca. — Rozpad kolektywów rolnych żydowskich; wprowadzenie gospodarki indywidualnej. — H. D. Nomberg — jego świadectwo. — Wnioski.
3. Opanowywanie innych dziedzin gospodarczych: Świadectwo H. D. Nomberga. — Wciąganie żydów do przemysłu. — Pomoc żydom małomiasteczkowym. — Ref. Singalewskiego. Uwarstwowienie ekonomiczne żydów w Rosji. — Pomoc żyd. rzemieślnikom. Świadectwo dr. H. Moskowitza. — Opieka nad kupiectwem. — Przenikanie do związków zawodowych.
4. Ciężkie położenie ludności rdzennej: a. Położenie robotników: Prof. B. Bruckus — jego świadectwo. — Dr J. Gotlib — jego świadectwo. — b. Położenie włościan: Socjalizacja wsi. — Łazarz Kaganowicz — jego świadectwo. 

B. BEZPOŚREDNIE ŚWIADECTWA Z ROSJI W R. 1934.
Inne „zdobycze” rewolucji. — Wzrost judofobii. — S. Dingol — jego świadectwo.

C. JAK WYGLĄDA „WSPÓLNOTA” W EREC ISRAEL?
1. Wspólnota w Erec Israel w oświetleniu propagandy żydowskiej: E. Wanderwelde. — Z. Kotler.
2. Wspólnota w Erec Israel w rzeczywistości: a. Istotne pobudki do utworzenia „kwuc”. b. Krytyczny stosunek żydów do hasła wspólnoty: P. Hirschbein. — Sz. Asz. — W. Żabotyński. — Krytyczna ocena komisji „agencji żydowskiej”. — Sprawozdanie komisji „agencji żydowskiej”. — Abr. Kahan. — H. Cajtlin. — J. Apenszlak. — Ocena tych poczynań komunistycznych. c. Unarodowienie ziemi — to postulat nacjonalizmu żydowskiego: M. Usiszkin. — Wnioski.

IX. TOŻSAMOŚĆ SOCJALIZMU I KOMUNIZMU ORAZ ICH CEL OSTATECZNY

A. TOŻSAMOŚĆ SOCJALIZMU I KOMUNIZMU
Otto Bauer — jego świadectwo. — Nieustająca rewolucja. — Pogląd Bernsteina. — Pogląd Trockiego.

B. OSTATECZNY CEL SOCJALIZMU
Dr Ch. Żytłowski. — Dr I. Szechtman: Dwa „państwa przyszłości”. 

X. ANARCHIZM, JAKO KONIECZNY WYRAZ WALKI ŻYDOSTWA Z POZOSTAŁĄ RODZINĄ NARODÓW
1. Niedostateczność idei socjalizmu dla podboju narodów rdzennych. A. Idelson — jego świadectwo. — Dr A. Karlebach — jego opinia.
2. Konieczność walki z wszelką władzą. Anarchizm: G. Biestedowski.
3. Związek organizacji anarchistycznych ze społeczeństwem żydowskim: Ab. Goldberg. — Odezwa atamana Machno. — Szalom Szwarcbard anarchistą. — Federacja anarchistów „polskich”.

4. Rozwijanie anarchizmu w skali światowej. a. Światowy kongres włóczęgów w Stuttgarcie. Wnioski. — b. Proces Sacca i Vanzettiego: 1) Tło sprawy. — 2) Akcja przeciwko wykonaniu wyroku śmierci: Akcja protestacyjna w Ameryce. — Akcja protestacyjna w Europie: — W Polsce. — W Anglii. — Wystąpienie R.MacDonalda. — We Francji. — W Niemczech. — Dr Nansen. — T. Masaryk. — A. Einstein. — K. Michelis. — „Vossische Zeitung”. — W Erec Israel. — 3) Goje jako narzędzie. 4) Przyczyny akcji żydowskiej w sprawie Sacca i Vanzettiego: Dr J. Thon — jego świadectwo. 

 

 

Wybrane fragmenty książki:

 

Słowem, żydostwo w diasporze popiera zawsze miejscowe czynniki wywrotowe bez względu na to, czy żydzi są, czy nie są „bądź prześladowani, bądź ograniczeni w swoich prawach”. To już jest zasada polityki żydowskiej w diasporze.

(s. 68)

 

Apolinary Hartglas, omawiając walkę żydostwa o urzeczywistnienie syjonizmu, w 1927 r. pisał:

My idziemy bez żołnierzy i bez armat, my nie posiadamy żadnych wyspecjalizowanych oficerów, my nie bijemy i nie zabijamy, my nie idziemy o sile pięści, lecz o sile duszy i ludzkiego rozumu, aby zdobyć nasz kraj. I jeszcze jeden środek materialny, poza materiałem ludzkim, posiadamy, a tym jest pieniądz (podkreślenie, jak w oryginale, przyp. tł.)

(s. 73-74)

 

... osiągnęliśmy — pisał dr T. Herzl — bez wątpienia przewagę w sprawach pieniężnych dlatego tylko, że w epoce średniowiecznej zmuszano nas do zajmowania się tymi sprawami. Obecnie powtarza się to samo. Pędzą nas na giełdę... Zbyt wybitne miejsca zajmujemy zarówno w obozie kapitalistycznym, jak i socjalistycznym...

(s. 74)

 

Zresztą, czy istnienia tych nadbudówek nie potwierdzają wynurzenia samych żydów, np. Apolinarego Hartglasa?

... nasza opinia rozpowszechnia się lepiej i prędzej od każdego pisma. Dzięki temu, że w każdym kraju posiadamy inteligentnych ludzi oraz że mamy połączenia („Verbindungen”) we wszystkich kołach społecznych — działamy na opinię publiczną tych narodów, wśród których zamieszkujemy...

(s. 140-141)

 

Poruszając sprawę władzy żydostwa w świecie na tle nadawania przez narody rdzenne żydostwu nazwy — „mocarstwo anonimowe” — Apolinary Hartglas pisał:

... tak, państwem, być może, jesteśmy, ale anonimowym — nie. Jeżeli „państwo” oznacza „władzę”, niewątpliwie jesteśmy państwem. Jesteśmy państwem w tym samym znaczeniu, w jakim wypowiada się o prasie, mianowicie, że ona stanowi państwo, siódme państwo, jak to mówiono przed wojną... Źródło jej siły tkwi w opinii publicznej... Tę samą właściwość posiada, tę samą władzę stanowi światowe żydostwo... Nasza opinia rozpowszechnia się lepiej i prędzej od każdego pisma. Dzięki temu, że w każdym kraju posiadamy inteligentnych ludzi oraz że mamy połączenia we wszystkich kołach społecznych — działamy na opinię publiczną tych narodów, wśród których zamieszkujemy. Nie mamy potrzeby nawet urabiać celowo tej opinii publicznej — to się dokonuje samo przez się bez szczególnych zamiarów.

Jeżeli w jakimś kraju czyni się żydom krzywdę, odzywa się na to zaraz żydowska opinia publiczna w innych krajach, a żydzi w tych krajach wytwarzają sobie odpowiednie pojęcie o tym kraju lub jego rządzie, który krzywdzi u siebie żydów. Jest niemożliwością żądać od żydów, aby oni, mówiąc o tym kraju, wypowiadali się inaczej, niż myślą. A ponieważ żydzi pracują w prasie, na różnych posterunkach społecznych, w polityce — ich pojęcie stopniowo przetwarza się w powszechne pojęcie, a państwo, krzywdzące u siebie żydów, traci z czasem uznanie świata cywilizowanego...

Słowem, żydzi sami stwierdzają, że żydostwo ma decydujący wpływ na opinię publiczną.

Pojęcie żydowskie przetwarza się stopniowo w pojęcie „powszechne”...

Jest jasne, jaki kierunek otrzymuje to „powszechne” pojęcie: kierunek oparty na światopoglądach żydowskich, na swoistym kluczu etycznym żydostwa...

Członkowie narodów rdzennych, nie dający się kierować tym światopoglądem, tym kluczem, są przedstawiani, jako ludzie nierozwinięci, głupi, ujemni, źli, poziomi, jako „chuligani”. Członkowie narodów rdzennych, powodujący się w swoim zachowaniu się takim światopoglądem, takim kluczem, wyrastają na jednostki zdolne, rozumne, dodatnie, dobre, czyste, wzniosłe, wielkie, genialne.

Tłum nieoświecony zaczyna to powtarzać, tłum „oświecony” przenosi to na papier — powstają legendy... Żydostwo ma ułatwioną możność sprawowania rządów nad narodami rdzennymi...

(s. 143-145)

 

Gdy się mówi o sposobach, za pomocą których zjednują sobie żydzi zwolenników, nie można pominąć potężnego, od wieków przez nich wypróbowanego środka, jakim są zyski materialne, czyli po prostu pieniądze.

Stosowanie tego sposobu nie jest dla żydostwa w czasach obecnych trudne. Żydostwo, jak wiemy, narzuciło narodom rdzennym pożądaną dla siebie strukturę gospodarczą. Ono przeto głównie decyduje o zyskach materialnych osiąganych z gospodarki narodów rdzennych i ono przeto jest w możności udostępniać pożądanym dla siebie jednostkom, bądź całym grupom, korzystania z części tych zysków, ma się rozumieć w granicach uznanych dla siebie za odpowiednie.

Takie udostępnianie gojom korzystania z zysków materialnych wyrazić się może w najprzeróżniejszych formach: w obsadzaniu nimi lepiej opłacanych stanowisk, czy to na urzędach, czy w instytucjach samorządowych, czy w przedsiębiorstwach gospodarczych itd., w opłacie pewnych kwot w gotówce za odpowiednie usługi, w udostępnianiu nabywania akcji pewnych zyskownych przedsiębiorstw, w informowaniu o oczekiwanych zmianach w kursach akcji giełdowych, w ułatwianiu rozszerzania wydawnictw i prac ujętych w pożądanym dla żydostwa kierunku itd., itd.

Tak przedstawiają się w główniejszych zarysach sposoby wytwarzania w łonie narodów rdzennych pożądanych dla żydostwa osobników, zwanych przez nas czynnikami pomocniczymi.

(s. 150-151)

 

Na przeszkodzie do opanowania przez żydów dóbr materialnych narodów rdzennych stoi silne poczucie prawa indywidualnej własności u tych narodów, jako kamień węgielny ich ustroju społecznego, będącego wynikiem bytu osiadłego. A zatem, żeby żydostwo miało możność łatwego opanowania dóbr pozostałej rodziny narodów, trzeba aby światopogląd indywidualistyczny w łonie społeczeństw rdzennych ustąpił miejsca światopoglądowi komunistycznemu. Takiej zmiany światopoglądu u swego otoczenia żydostwo może dokonać jedynie przez podważenie więzów, które narody osiadłe sobie wytworzyły. A jakież są te więzy bytu społecznego narodów osiadłych? Ustaliliśmy, że są one trojakiego rodzaju: a) gospodarcze, b) kulturalne, c) polityczne. Dla żydostwa w jego wysiłkach do podboju narodów rdzennych największe niebezpieczeństwo stanowią więzy polityczne i kulturalne. Kulturalne dlatego, że warunkują siłę duchową danego środowiska, a więc jego odporność na obcy najazd. Polityczne dlatego, że warunkują formy organizacyjne tego środowiska, a więc jego wolę zbiorową, jego zbiorową prężność, tak dla każdego najeźdźcy niebezpieczną. Gdy więzy w tych dwóch dziedzinach będą rozluźnione, dziedzina gospodarcza musi już łatwo stać się łupem żydostwa.

W dziedzinie kulturalnej na czoło warunków siły duchowej każdego środowiska wysuwają się jego uczucia religijne. Im bowiem człowiek mniej wznosi się myślami do nieba, do Stwórcy wszechrzeczy, do Boga, tym bardziej jest skazany na więź z doczesnością, czyli tym mniej jest zdolny do wysiłków duchowych, a z takim środowiskiem łatwo jest już żydostwu dać sobie radę

W dziedzinie politycznej na czoło warunków zbiorowej prężności danego środowiska, wysuwa się poczucie władzy, niezbędnej do sprawowania rządów na danym obszarze, a więc poczucie państwowe; następnie — plemienne, bądź narodowe, bowiem im żywsze są one, im silniejsze i w treści pełniejsze, tym pomyślniejsze wytwarzają się warunki dla spajania ludności w jedną całość zwartą, a wreszcie — poczucie rodzinne, ponieważ rodzina stanowi podstawową komórkę społeczną i od jej spoistości, jej siły zależy właściwie cała budowa społeczna danego środowiska.

A zatem — rodzina, naród, władza, bądź państwo, oraz religia — to są główne podstawy bytu społecznego narodów osiadłych, główne więzy, które warunkują światopogląd indywidualistyczny.

Trzeba zachwiać zatem w pojęciu otoczenia „świętością” tych więzów, trzeba podważyć w jego opinii ich słuszność, to w wyniku musi nastąpić całkowita zamiana światopoglądu indywidualistycznego na pożądany dla żydostwa u otoczenia światopogląd komunistyczny. 

Temu zadaniu odpowiada właśnie hasło „wspólnoty” wszystkich dóbr na świecie: Nie powinno być rodziny indywidualnej, jak to jest obecnie... Nie powinno się tolerować rozwoju uczuć odrębności u poszczególnych narodów... Nie powinny istnieć odrębne państwa z ich granicami, tamującymi swobodę ruchów... Nie powinny istnieć odrębne wyznania, tamujące postęp „ludzkości”... Wszystkie tego rodzaju pojęcia są to „przesądy”. Trzeba je zmienić, bo one są wynikiem egoistycznego „ja”. Gdy się je zmieni, wytworzy się nowy, pozbawiony swego „ja” typ człowieka. Nie może on posiadać „przesądów” co do swego szczęścia i nieszczęścia osobistego, nie może czuć pociągu do władania zarówno w zakresie materialnym, jak duchowym, nie powinien cierpieć na „manię” żądzy własności. Całe nieszczęście obecnej ludzkości tkwi w „ja” obecnego człowieka. W przyszłości nie powinno istnieć żadne „ja siedzę” — „ja myślę”, „ja pragnę” itd., lecz tylko „my siedzimy”, „myślimy”, „pragniemy” itd. itd. Słowem, winna nastąpić całkowita przebudowa istniejącego układu stosunków w świecie, przebudowa psychiki ludzkiej, przebudowa „ludzkości”...

Taka jest dla użytku na zewnątrz w ogólnych zarysach treść teorii wspólnoty, uzasadniającej konieczność wyzbycia się światopoglądu indywidualistycznego i przyjęcia za punkt wyjścia w swoim rozumowaniu światopoglądu komunistycznego.

Zapewnia ona żydostwu bezpośredni dostęp do dóbr materialnych narodów rdzennych. Narody zaś rdzenne prowadzi przez osłabienie wszystkich więzów do słabnięcia, zmarnienia, rozkładu...

Zapoznaliśmy się z treścią teorii wspólnoty, dla użytku na zewnątrz. Istotna jednak treść tej teorii może być zrozumiana tylko po zapoznaniu się z jej realizacją.

Dopiero w realizacji tej teorii odnajdziemy i istotną, głęboką treść, i cel, dla którego się ją propaguje.

Poniżej podajemy dwa przykłady realizacji tej teorii w dwóch odrębnych krajach przez ten sam czynnik, to jest przez światowe żydostwo. Przykłady te są i pozostaną klasycznymi.

(s. 161-163)

 

Edward Bernstein uronił raz w trakcie gorącej dyskusji słowo, które wywołało największy oddźwięk. Edward Bernstein wyraził się, że dla niego nie cel stanowi istotę rzeczy, ale sam ruch. Ruch jest ważniejszy niż cel ostateczny...

To nieoględnie uronione zdanie jasno uwydatnia wyłuszczone wyżej zasady polityki żydowskiej.

Na to samo wskazuje również charakterystyka Trockiego na podstawie jego pamiętników, skreślona przez publicystę żydowskiego, A. Riklisa.

 

W całej książce — pisał ten publicysta w styczniu 1930 r. — nie mówi się o tym, czy rewolucja rosyjska jest w mniemaniu Trockiego rzeczywistym zwycięstwem, czy też porażką. Trocki nie stara się nawet udowodnić, że system komunistyczny uczynił Rosję bądź szczęśliwszą, bądź piękniejszą. Jego nie interesuje pacjent, lecz tylko operacja...

 

Żydów nie interesują pacjenci — narody rdzenne; żydów nie interesują wyniki projektowanej przebudowy świata; żydów interesuje sam proces operacji, sam proces walki w łonie narodów rdzennych i połączonego z nią ich osłabienia, sam ruch.

(s. 220-221)